Clancy kreeg als jonge moeder een hartinfarct: “Ik wil zoveel mogelijk mooie herinneringen maken.”
Clancy is 34. Samen met haar partner heeft ze een dochter van 3 jaar. Twee jaar geleden kreeg ze een hartinfarct, dat was anderhalf jaar na haar bevalling. Omdat ze jong en sportief was, werd haar hartinfarct niet direct herkend. Terwijl er best wel wat risicofactoren waren, want haar vader en opa zijn op jonge leeftijd overleden aan een hartinfarct. Bovendien had ze tijdens haar zwangerschap complicaties die de kans op een hartziekte vergroten.
Clancy is nu een jonge moeder die het gezinsleven combineert met sporten, werk en zoveel mogelijk leuke dingen doen. Ze deelt haar ervaringen in haar instagram-account Hartwijf.
We beginnen bij de zwangerschap van je dochter. Want toen waren er al voortekenen dat je hart het moeilijk had.
Met 32 weken zwangerschap kreeg ik een hoge bloeddruk. Van de verloskundige moest ik toen stoppen met werken. En met 33 weken kreeg ik veel pijn in mijn buik. Het was de dag na kerst, dus ik dacht: misschien heb ik een rauwe garnaal gegeten, of een stukje vlees dat niet goed was. Tot ik ontdekte dat ik ook bloedverlies had, toen raakte ik wel een beetje in paniek. We hebben de verloskundige gebeld, en die kwam meteen. Ze was bang dat de placenta aan het loslaten was. De verloskundige liet meteen een ambulance komen. Ik werd met sirenes naar het ziekenhuis gebracht, en daar bleek dat de placenta inderdaad aan het loslaten was. De gynaecoloog zei: “We gaan je kindje halen. Vandaag word je moeder.”
Hoe ging het na de bevalling met jou en je dochter?
De eerste weken waren erg spannend, want haar longen waren nog niet rijp. We hebben 5 dagen in het Erasmus ziekenhuis gelegen, en daarna nog 10 dagen in het ziekenhuis hier in de buurt. En ikzelf had een keizersnede gehad. Daarna bleef ik een jaar lang nog heel erg moe, maar ik wist niet of dat alleen te maken had met het moeder zijn, traumaverwerking of dat er nog meer was. Ook sporten ging moeizaam. Ik had het gevoel dat mijn vriendinnen na hun zwangerschap veel sneller op hun oude niveau zaten dan ik.
Anderhalf jaar na de geboorte van je dochter kreeg je een hartinfarct. Wat waren de symptomen?
In de weken voor het hartinfarct merkte dat het sporten lastiger ging. Als ik op de fiets zat en ik ging een heuvel op, dan merkte ik dat mijn hart oversloeg. Maar ik dacht: joh, dat is gewoon stress. Als jonge vrouw moet je zoveel ballen hooghouden. Je hebt een jong kindje, je wilt je sociale leven op orde houden, je wilt blijven sporten, je wilt je werk goed doen. En je wilt natuurlijk ook een goede moeder zijn, want als jonge moeder ben je ook een beetje onzeker.
De dag voor mijn infarct had ik heel veel pijn op de borst. Alsof ik een te strak korset aan had. Ik viel letterlijk flauw van de pijn. Mijn man was even met de hond gaan lopen, en toen hij thuiskwam vond hij mij met mijn dochter op bed. Hij belde direct de huisarts en gelukkig konden we meteen naar de praktijk komen. Bij de huisarts werden mijn bloeddruk en hartslag gecheckt, en die waren goed. De huisarts zei: “Ik denk dat het de spieren rondom je hart zijn. Misschien heb je iets te hard gesport.”
Ik dacht: joh, dat is gewoon stress. Als jonge vrouw moet je zoveel ballen hooghouden.
Toen ben je weer naar huis gegaan…
De rest van de dag heb ik heel rustig aan gedaan. De volgende dag wilde ik de hond gaan uitlaten. Maar toen ik mijn veters aan het strikken was, voelde ik die pijn weer opkomen. Dit keer was het nog heftiger. Ik was alleen thuis en belde meteen de huisarts. De assistente vroeg: “Kun je deze kant op komen?” Maar ik antwoordde: “Nee, ik kan nu echt niet opstaan. En op dit moment kan niemand mij brengen.”
Ik werd in de wacht gezet, en de assistente ging overleggen met de huisarts. Maar ondertussen werd die pijn steeds erger. Ik kreeg tintelingen in mijn armen en benen, kramp in mijn kaken, pijn tussen mijn schouderbladen. Mijn vingers verkrampten ook helemaal. Op een gegeven moment dacht ik: ik kom hier niet verder mee. Met mijn verkrampte vingers heb ik toen 112 gebeld. Ik stuurde ook mijn man een vrij onleesbaar bericht, dat hij gelukkig wel begreep. Hij kwam meteen thuis en vond mij kronkelend op de grond. Hij nam het contact met de centrale van mij over tot de ambulancebroeders kwamen.
Hoe reageerden de ambulancebroeders?
Ze zagen een kleine afwijking in mijn hartslag die ze zorgelijk vonden. We reden met de sirene aan naar het ziekenhuis. Onderweg moesten we nog een keer stoppen om een morfinepomp aan te sluiten, want ik had zoveel pijn. Maar dat mocht niet baten.
In het ziekenhuis kwam een verpleegkundig specialist naar me toe. Hij pakte mijn handen en zei: “Meisje, hier ben je in goede handen. Ik ga je in de gaten houden en het komt allemaal goed.” Het was zo fijn dat iemand mij even geruststelde. Ik denk dat ik een kwartiertje op de SEH gelegen heb tot die verpleegkundig specialist weer naar me toe kwam. Hij zei: “We gaan je nu naar Breda brengen, want je bent een hartinfarct aan het krijgen.” Hij wilde niet wachten op de bloeduitslagen, want er waren grote afwijking in mijn hartritme te zien. Ik werd weer in de ambulance geladen en naar Breda gebracht. Daar werd een hartkatheterisatie gedaan. Er werd een blokkade in mijn rechter kransslagader gevonden. Ik werd gedotterd en er werd een stent geplaatst.
Hart- en vaatziekten zitten bij jou in de familie. Was je je ervan bewust dat je een verhoogd risico had om ook zoiets te krijgen?
Ja, mijn vader is op 55-jarige leeftijd overleden aan een hartinfarct, en mijn opa op 59-jarige leeftijd. Ik was me ervan bewust dat ik daardoor een verhoogd risico had. Al hadden zij wel een minder gezonde leefstijl, want ze rookten, hadden stress en aten minder gezond. En die zwangerschapscomplicaties geven ook een verhoogd risico op hart- en vaatziekten.
Was er bij jou ook sprake van stress?
Nou, ik moet zeggen dat ik mezelf altijd wel een beetje heb verloren in mijn werk. Ik stond voor de klas, en dat is een vak waarbij je geen half werk kunt leveren. Ik tenminste niet. Ik heb altijd met veel passie en liefde voor de klas gestaan, en ik leg de lat voor mezelf altijd wel hoog. Ik denk wel dat als ik mijn werk iets meer had kunnen loslaten, dat ik me misschien wat minder gestrest had gevoeld. En daarnaast… je bent een jonge moeder van een kindje van anderhalf. De eerste jaren met een kindje zijn tropenjaren, dat mag niemand onderschatten. Vroeger was het toch anders. Dan bleef de vrouw vaak thuis terwijl de man ging werken. Maar in de maatschappij waar we nu in leven heb je wel tweeverdieners nodig, wil je een beetje goed kunnen leven.
Bij jou bleek ook dat je Lipoproteïne (a) verhoogd was. Dat wordt niet standaard gemeten. Hoe werd het bij jou ontdekt?
Ik had verteld dat mijn vader en mijn opa door een hartinfarct overleden zijn. Een verpleegkundige is toen verder gaan kijken en kwam er achter dat ik een Lp(a)-gehalte van 1500 mp per liter had. Dat mag maar maximaal 500 zijn. Lp(a) is een soort vet dat zich hecht aan de vaatwanden. Dat betekent eigenlijk dat je lichaam zelf slagaderverkalking aanmaakt. En helaas zijn daar nog geen medicijnen voor. Maar met leefstijlaanpassingen en medicatie kun je het risico wel verminderen. Als het goed is, komt er binnen een paar jaar wel een medicijn op de markt dat de Lp(a) waarde kan laten dalen.
Ik ben echt gezegend met zoveel liefde om me heen.
Je bent een jonge moeder, met een jong gezin, net zoals je vriendinnen. Alleen moest jij opeens leven met een hartziekte. Krijg je steun van je omgeving?
Ja ik krijg gelukkig heel veel steun van mijn familie en mijn vriendinnen en vrienden. Ze snappen wel dat het voor mij zwaar is. Ik ben echt gezegend met zoveel liefde om me heen. En ook mijn vriend zorgt goed voor me. Als ik zeg: “Ik voel me even niet lekker”, dan is hij meteen alert. Terwijl hij ook een fulltime baan heeft die veel van hem vraagt, dus dat gaat hem ook niet in de koude kleren zitten.
En wat we ook merkten… op een gegeven moment ben je vooral ‘de vriend van’. Mensen vragen vooral hoe het met mij gaat. Terwijl het natuurlijk ook om hem draait. Daar hebben we onszelf weer even in terug moeten vinden.
Als jong gezin moesten jullie je opeens gaan bezighouden met een hartziekte…
Inderdaad. Want mijn vader is ook maar 55 geworden, dus dat heeft ons ook wel een andere blik op het leven gegeven. In positieve zin, want we zijn veel meer van het leven gaan genieten. Natuurlijk hebben we ook wel momenten waarin we weer terugvallen in oude patronen, en dan voornamelijk met werk. Maar we stellen dingen niet meer uit. We maken echt plannen om zoveel mogelijk herinneringen te maken. We zijn allebei ook veel gezonder gaan leven.
Op welke manier zijn jullie gezonder gaan leven?
Ik sportte al wel, dat ben ik nog meer gaan doen. Wel op een andere manier. Ik ging altijd hardlopen in de natuur, maar dat durf ik niet meer. Want als je dat ’s morgens vroeg doet, dan is er niemand die in kan grijpen als het nodig is. Daarom ga ik nu vooral naar de sportschool, vier keer per week. Ik doe een combinatie van cardio en gewichten. En met mijn vriend doe ik ook vaak actieve dingen. We plannen iedere maand een date, en dan hangen we daar iets sportiefs aan. Padellen, squashen, boulderen. Onlangs hebben we bootje gevaren, niet sportief maar wel lekker relaxed.
Heb je ook je eetpatroon veranderd?
We eten wat vaker vegan. Ik krijg daar meer energie van, waardoor ik beter in mijn vel zit. Niet altijd hoor, want ik hou ook nog van een goed stuk vlees af en toe. Maar het gaat mij om de balans. En we eten ook zoutarm, maximaal 3 gram per dag. We hebben onze hele kruidenla gaandeweg vervangen door natriumarm zout of kruidenmengsels zonder toegevoegd zout. Verder eten we voornamelijk verse producten. Wat mensen weleens vergeten, is dat er in bijvoorbeeld pakjes of diepvriespizza’s heel veel zout zit. Ook in gemarineerd vlees, of in vlees zelf, zit al heel veel zout. De thuisbezorgd-app heb ik ook maar van mijn telefoon gehaald.
Ik ben van mening dat als de ene deur dichtgaat, er weer een mooie deur opengaat. Dus laat die deur maar komen, zou ik zeggen.
Je werkt als docent op het MBO. Sinds je hartinfarct ben je aan het re-integreren. Hoe gaat het nu?
Vóór mijn infarct was ik docent burgerschap en docent marketing. Daarnaast had ik nog een aantal andere taken. Na mijn hartinfarct ben ik paar maanden uitgevallen. In het nieuwe schooljaar ben ik weer gaan re-integreren. Ik had geen lesgevende taken, alleen maar aangepaste werkzaamheden; ik organiseerde de introductieweek voor de eerstejaars, excursies, teamuitjes, de open dagen, de diploma-uitreiking. Dat vond ik ontzettend leuk en het ging ook goed. Daarom ben ik het schooljaar daarna weer les gaan geven. Maar in het jaar dat ik geen lesgegeven had, was de hele samenstelling van het onderwijs veranderd. Ik moest veel meer vakken gaan geven, waardoor ik ook veel meer nakijkwerk had. Andere docenten kunnen nakijken tijdens de les, maar dat lukt mij niet. Ik ben meer een coach, dus ik loop heel veel door de klas en ik ben echt met mijn studenten bezig. Ik was ook mentor van een hele leuke klas. Ik mis ze nog steeds. En ik kreeg er nog meer taken bij. Maar daardoor kwam ik weer in mijn eigen valkuil. Ik begon weer in mijn vrije tijd te werken. Want als ik dat niet deed, dan kwam er weer meer druk op de studenten en mijn collega’s te staan, omdat ik mijn werk niet op tijd af had. Ik had gewoon te weinig tijd voor de hoeveelheid werk die ik had.
Dat lijkt me niet echt goed voor je hart.
Het sporten schoot er steeds vaker bij in. Ik had minder energie. Ik was gefrustreerd, verdrietig en moe. Op een gegeven moment zei mijn vriend: “Als het aan mij ligt, dan stop je helemaal mee.” Daarna heb ik de bedrijfsarts gesproken, en die zei ook: “Het is goed zo, je blijft even thuis.” Mijn manager denkt ook gelukkig goed met mij mee. We zijn nu aan het kijken of er nog een baan voor mij in mijn huidige organisatie is, of dat we verder moeten gaan kijken. Ik ben van mening dat als de ene deur dichtgaat, er weer een mooie deur opengaat. Dus laat die deur maar komen, zou ik zeggen.
Ik hoop dat mensen denken: o, zij heeft dat ook, ik ben niet de enige.”
Een mooi voorbeeld van zo’n nieuwe deur is jouw account Hartwijf op Instagram. Waarom ben je hiermee begonnen?
Na mijn hartinfarct was ik op zoek naar leeftijdgenoten die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Bij de hartrevalidatie bijvoorbeeld zat ik voornamelijk tussen de mannen, en allemaal boven de 50. Ze waren allemaal aardig hoor, maar als vrouw van 32 had ik daar weinig aansluiting. Daarom ben ik Hartwijf begonnen. Een beetje een stoere, brutale naam. Wat ik overigens niet altijd ben. Ik ben vaker een zacht ei.
Via Hartwijf kwam ik weer een aantal mooie accounts tegen van jonge vrouwen die ook met werk zitten, met sporten en het gezinsleven. Ik merk dat we elkaar kunnen motiveren. Met sporten bijvoorbeeld, maar ook de herkenning bij elkaar. In medicijngebruik, bijwerkingen, gevoelens, beperkingen. Soms heb je maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen.
Richt je je vooral op jonge mensen die ook een hartziekte hebben, of ook op mensen met een andere chronische ziekte?
Iedereen zou mij kunnen en mogen volgen, met waar je dan ook maar tegenaan loopt. Want er zijn ook veel mensen met andere ziektes in een vergelijkbare situatie; een jong gezin waarin iemand ziek wordt. Als die mij willen volgen, graag! Het gaat mij niet om het aantal volgers, maar om de verbinding met elkaar. Ik hoop gewoon dat mensen er iets aan hebben, dat ze denken: o kijk, zij heeft dat ook, ik ben niet de enige. Of dat we ervaringen kunnen uitwisselen: hoe heb jij dat gedaan, hoe zou jij dat doen, wat slik jij, hoe kom jij je dag door. Met dat soort dingen kun je elkaar op afstand een beetje helpen.
Over Lp(a)
Lp(a) staat voor lipoproteïne(a). Dat is een eiwit dat vetten vervoert in het bloed. Een verhoogde Lp(a)-waarde is een risicofactor voor hart- en vaatziekten. Helaas wordt het niet standaard gemeten. Verhoogd Lp(a) is vaak erfelijk. Zit verhoogd Lp(a) in je familie? Vraag dan zeker om een Lp(a)-meting. Zeker als er ook hart- en vaatziekten in je familie voorkomen.Helaas is er nog geen behandeling voor verhoogd Lp(a). Maar met leefstijlaanpassingen en medicatie kun je het risico wel verminderen.
Tekst: Annemiek Hutten / Het Vrouwenhart Spreekt
Alle artikelen op deze website zijn eigendom van Het Vrouwenhart Spreekt.We stellen het op prijs als u deze zoveel mogelijk deelt, zodat de verhalen en ervaringen van de vrouwenhartpatiënten gehoord worden. Graag wel vanuit deze pagina, zodat de bron duidelijk is.Wilt u (delen van) deze tekst kopiëren om ergens anders te plaatsen? Neem dan s.v.p. contact op via het contactformulier op deze website.
